[อ่านฟรี]แอบเผลอใจไปรักคุณหมอ

     ฉันพบเขาครั้งแรก ตอนนั้นฉันมาทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาล แต่ไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับด้านการพยาบาลเลยสักนิด วันแรกที่เจอเขาเขาเดินมากับอาจารย์หมอ2ท่านมาเยี่ยมคนไข้ในตอนเช้าหรือที่หมอเค้าเรียกกันว่ามาราวคนไข้

ทีแรกก็ไม่ได้สนใจเขาหรอกเพราะตอนนั้นฉันเองก็มัวแต่ตั้งใจเรียนงานด้วยว่าทั้งชีวิตไม่เคยสนใจงานสายนี้เลยแม้แต่ป่วยจนต้องเขาโรงพยาบาลสักครั้งยังไม่เคย

จึงเป็นเรื่องที่ยากมากๆในการเรียนรู้งานเหมือนต้องเริ่มนับ0ในการเรียนรู้ตอนนั้นทั้งโดนกดดันจากเพื่อนร่วมงานโดนดุบ้างแต่ก็เข้าใจดีว่าเป็นงานที่ต้องดูแลชีวิตคนซึ่งทุกวินาทีค่อนข้างจะมีคุณค่า ฉันพบกับคุณหมอคนนั้นแทบจะทุกวันเพราะในช่วงฝึกงานฉันต้องทำงานเวรเช้าทุกวัน และเป็นจังหวังที่หมอมาเรียนเฉพาะทางที่วอร์ดนี้พอดี ฉันเจอเขาทุกวันแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรจนวันนั้นวันที่ฉันเห็นเขายิ้มฉันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงแปลกๆ คนรอบข้างชอบบอกว่าหมอคนนี้ไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยดูอินดี้หน่อยเวลาตามมาดูเคสก็ดูๆแล้วก็รักษาคนไข้ไปไม่ค่อยจะได้สุงสิงอะไร ฉันเองในตอนแรกก็มองเขาแบบนั้นอยู่เหมือนกันเขาดูไม่สนใจใครหน้าก็ขรึมๆหน่อยลุคก็ดูมาดๆ จนวันนั้นที่เห็นเขายิ้มครั้งแรกฉันก็ตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัวไปเลย ฉันเองที่ต้องทนทำงานอย่างกดดันทุกวันทั้งโดนดุโดนด่าต่างๆเพราะทำงานไม่เป็นใจก็เริ่มท้อเริ่มมีความคิดที่อยากจะลาออกจากงานบางครั้งแทบจะน้ำตาไหลเข้าเคสก็งึกๆงักไม่รู้จักอุปกรณ์การแพทย์อะไรอยู่ตรงไหนก็สบสนไปหมดสมองเหมือนไม่รับอะไรเลย จุดเปลี่ยนของที่ทำให้มีกำลังใจในการอยู่ต่อคือเขาเพราะฉันเริ่มรู้สึกว่าชอบหมอคนนั้นทำให้เริ่มรู้สึกว่าอยากอยู่ต่อและอยากพยามทำยังไงก็ได้ให้ได้อยู่ต่อจนผ่านงานให้ได้ ทุกๆเช้าฉันจะแต่งหน้าแต่งตัวแบบที่คิดว่าดูดีที่สุดเพื่อให้เขาเห็นและก็พยายามมาทำงานก่อนเวลาทุกวันเพื่อนที่จะได้ไม่พลาดที่จะเจอกับเขาแต่มีวันนึ่งฉันมาทำงานสายแล้วเดินสวนกกับเขาและอาจารย์หมอไปและเดินก้มหน้าผ่านเข้าไปในวอร์ด หมอคนวิ่งกลับมาที่วอร์ดและมองหาอะไรสักอย่างสักพักก็เดินจากไปฉันเองก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง

หลังจากนั้นเราก็ยังเจอเขาในทุกๆเช้าเหมือนๆทุกวัน แต่……เริ่มรู้สึกว่าเจอบ่อยกว่าเดิมเริ่มเดินสวนบ่อยไปช่วยงานที่วอร์ดอื่นก็ยังเจอ ผ่านไปเป็นเดือนฉันยังไม่รู้จักชื่อเค้า5555+ ตลกมากชอบเขาแต่ไม่รู้จักชื่อจนเริ่มสืบชื่อจากใบสั่งยา ตอนนั้นพึ่งเริ่มดูใบยาเป็น ฉันจำชื่อเขาได้ดีขอใช้ชื่อแทนว่าหมอธนิน หลังจากผ่านไปประมาณสองเดือนก็มีหมอใหม่มาเรียนงานแทนฉันเริ่มที่จะไม่เจอเขาบ่อยเหมือนเคยแต่ก็ยังบังเอิญเดินสวนกันอยู่บ่อยๆ แทบจะทุกวันที่จะเดินสวนเขาไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง รพ. บางทีก็เกือบชน

ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าอาจจะเป็นพรหมลิขิตจนผ่านไปพอสมควรฉันไม่เจอเขาเลยเป็นเวลานานประมาณ2เดือนได้ตอนนั้นฉันก็เป็นงานแล้วแหละฉันตั้งใจทำงานทุกวันๆและแอบหวังว่าเราจะเจอกันอีกในสักวัน ตอนนั้นวอร์ดฉันก็ย้ายของกลับไปอยู่ที่ตึกเดิมหลังจากที่ไปอยู่ร่วมกับวอร์ดอื่นชั่วคราวเพราะตึกเดิมซ่อมแซมอยู่หลังจากตึกซ่อมเสร็จเราก็ย้ายกลับไปที่นั้น

หลังจากย้ายไปอยู่ที่นั้นฉันก็เจอเขาอีกเขาทำงานอยู่ห้องข้างๆนี่เองวอร์ดฉันกับอีกวอร์ดที่ติดกันและมีเพียงกระจกใสกลั้นอยู่

ฉันชอบแอบมองไปห้องนั้นหวังว่าจะเห็นเขาฉันดีใจมากๆที่ได้เจอเขาอีกครั้งแถมยังเจอบ่อยกว่าเดิมซะอีก ตอนนั้นเริ่มที่จะได้ขึ้นเวรเช้าบ่ายดึกแล้วก็ทำงานเก่งขึ้นมากๆเลยล่ะคนรอบข้างเริ่มชมว่าฉันทำงานเก่ง

ในที่สุดก็ทำได้ฉันผ่านงานแถมยังได้เจอเขาอีกเราเจอกันบ่อยแต่ก็แค่เดินผ่านทำได้แค่แอบมองอยู่ห่างๆกลัวเขารู้ว่าแอบชอบเขาอยู่ แต่ก็มีเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่ทำให้ใจสั่น วันนั้นฉันอยู่เวรบ่ายตอนนั้นประมาณ3ทุ่ม กับพยาบาลแค่2คน ฉันที่นั่งเฝ้าคนไข้อยู่คนเดียวขณะที่พยาบาลกำลังไปทานทำธุระส่วนตัว พี่หมอคนนั้นก็เปิดประตูเข้ามาตอนนั้นฉันส่องเฟสเขาอยู่555

ฉันแอบเอาชื่อไปค้นหาในเฟสจนเจอและก็ส่องทุกวันทั้งที่ก็ไม่ได้มีโพสต์อะไรตอนนั้นตกใจรีบปิดจอมือถือพี่เค้าถามหาพยาบาลด้วยความหูไม่ดี 555เลยถามกลับไปอีกอะไรนะคะ มาหาพยาบาลครับ ฉันก็เลยรีบลุกไปเรียกพี่พยาบาลให้แต่เดินไปชนมุมโต๊ะล่ะเข้าตรงนั้นพอดี 5555 พี่หมอวิ่งเข้ามาในห้องฉันก็รีบเดินไปด้วยความอาย พี่เค้าก็เข้ามาคุยเรื่องเคสกับพยาบาลสักพักแล้วก็ไป ฉันนี้จริงๆเลยซุ่มซ่ามให้เขาเห็น

และก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ตกใจพี่เค้าเดินมาฉี่ในห้องน้ำแล้วห้องน้ำตรงนี้ดันเป็นที่เก็บของส่วนหนึ่งของวอร์ด ฉันที่เดินจะไปเก็บของก็มองเข้าไปในห้องน้ำสบตาไปหนึ่งที555 โบ๊ะบ๊ะไม่ไหวเขาจะมองฉันเป็นคนยังไง หลังจากช่วงนั้นก็ไม่ค่อยเจอจนบังเอิญที่ฉันไปหาญาติที่ทำงานที่เดียวกันเขาทำเกี่ยวกับการรับจองห้องฉันดันมองไปเห็นชื่อเขาที่จองห้องทำให้ฉันรู้ว่าเขาคงจะป่วยอะไรสักอย่าง ตอนนั้นฉันเศร้ามากๆเลยล่ะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรรึเปล่าดูแลคนอื่นตั้งมากมายแต่ตัวเองก็ป่วย แต่ฉันก็ทำได้แค่แอบให้กำลังใจอยู่ห่างๆ

ตอนนั้นที่วอร์ดฉันเริ่มรับคนมาเพิ่มเยอะขึ้นและก็มีน้องพยาบาลชายเพิ่มมาหนึ่งคนตอนนั้นฉันก็เริ่มจะไม่เจอหมอแล้ว แล้วก็เริ่มมีคนที่รพ.มาจีบบ้าง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจใครเลยสักคนเพราะฉันก็มีคนในอยู่แล้ว

ฉันเริ่มพัฒนาขึ้นด้วยการไปรอเจอเขาในที่ที่คิดว่าจะเจอฉันมีเซนต์น่ะคิดว่าจะเจอเขาที่ไหนก็เจอตลอด ทั้งบังเอิญทั้งตั้งใจเป็นใจไปหม๊ด ฉันคิดว่าต่อให้เจอเขาบ่อยแค่ไหนเขาก็จำฉันไม่ได้หรอกจนวันนั้นที่เราเดินสวนกันเขาเดินไปกับเพื่อนแล้วมองมาที่ฉันแล้วยิ้ม เขายิ้มให้ฉันป่ะรึตาฟาดบ้าบ้อมากเขินจนตัวบิดแต่ฉันก็ยิ้มตอบไปเบาๆเขินสุดๆ แต่เวลาความสุขของฉันก็เริ่มจะจบลงเมื่อฉันกำลังตัดสินใจที่จะลาออกจากงานหลังจากที่ทำงานมาเป็นปีเพราะปัญหาส่วนตัวอะไรหลายๆอย่าง ตอนนั้นเหลือเวลาแค่หนึ่งเดือนที่ฉันจะได้เจอเขาฉันตั้งใจว่าทุกครั้งที่เจอเขาฉันจะไม่หลบหน้าอีกเพราะคิดว่าคงไม่เจอกันอีกแล้ว แต่โชคชะตาก็เล่นตลกทำให้ฉันเจอเขาบ่อยมากๆทำให้ทำใจได้ยากที่ต้องจากที่นี้ไปฉัน

เราเจอกันทั้งเวรบ่ายก็เจอที่วอร์ดเดินสวนกันไปมาเดินไปไหนก็เจอตอนขับรถกับบ้านตอนเที่ยงคืนยังเจอที่ทางออก สวรรค์ก็แกล้งกันเกิน ตอนมาต่อเช้าก็ยังเจอฉันเดินไปทำธุระที่วอร์ดข้างๆที่เขาทำงานอยู่เห็นเขาที่กำลังคุยงานตอนนั้นได้เห็นเขายิ้มใกล้ๆด้วยใจสั่นไม่ไหว พอเดินออกไปข้างนอกยังเดินชนกันอีกตอนนั้นเห็นน้องแมวดำนอนอยู่ฉันกำลังจะเดินกรู่ไปเล่นกับน้องเเมวแต่ดันเป็นจังหวังที่พี่หมอเดินเข้ามาทางประตู เดินชนไปหนึ่งแมสโอ้ยแล้วมาชนอะไรตอนนี้ตอนที่จะไม่ได้เจอกันอีกเป็นความทรงจำฉันเพิ่มไปอีก แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก เราก็กลับมาใช้ชีวิตปัจจุบันของเราและปล่อยให้เขาเป็นความทรงจำที่ยังคิดถึง ยังคงเป็นห่วงและหวังว่าเขาจะมีความสุขในที่เหมาะสมเจอคนดีๆที่. เหมาะสม…..